Neden böyle oluyor anlamıyorum. Çok mutsuz ve hüzünlüyüm.Hayat neden bana da gülmüyor. Ben çok yoruldum arkadaşlar. Hep insanların mutluluğunu düşündüm. Ama kendi mutluluğumu unutmuşum. Daha doğrusu kendimi unutmuşum. Başkalarını mutlu etmek için sahte gülücükler atmaktan sıkıldım. Neden.. Onlar mutlu olsun diye. Peki beni kim düşünüyor. Öyle çaresiz öyle yalnızım ki Allah'tan başka kimsem yok. Her şey bu kadar olumsuz mu olur. Gözlerim her zaman buğulu ama buna rağmen gülüyorum. Ben şuna inanıyorum BİR ŞEYDEN ÇOK EMİNİM, KENDİMİ ÜZDÜĞÜM KADAR KİMSEYİ ÜZMEDİM HAYATTA!!!

Hadi bakalım seçimde bitti. Canım Türkiye'mde neler değişecek. Elektriğe zam, suya zam, kış geldi doğal gaza zam, ete zam, şekere zam, zam da zam. Memura mesai ücreti saat başı 10 kuruş. Dalga mı geçiyorsunuz? Vermeyin baride gülünç duruma düşmeyin. Askeri ücretler yükselecek. Yaşasın!!!
tabi ki diyemiyorum. Bir zamanlarda söz verilmişti ama değişen ne var hiç bir şey. Çok merak ediyorum bundan sonra ki süreçleri. Hangi sözler tutulacak.

Bir gün yolda giderken 4-5 yaşlarında bir çocuğa rastladım. Üzerinde bir tek gömlek, paçaları dağılmış bir pantolon ve ayakları çıplak sadece terlikle, yanakları kızarmış. Elinde bir düzine kalemle bir lira kazanmak için sabahtan akşama kadar uğraşıyor. Parasını verdim ama kalemi almadım. Çocuk bana " ben dilenci değilim, buyurun kaleminizi" dedi. Sordum çocuğa senin kimsen yok mu diye. Çocuk bana " Evet annem, babam yok ama Allah'ım var" dedi. Düşünüyorum da bu yaşta ki çocuğun bu cümlesi içime işledi. Sokaklar da o kadar kimsesizler var ki, özellikle çocukları görünce çok üzülüyorum. Daha dünyaya geleli ne kadar olmuş. Bir tarafta lüks içinde yaşayan insanlar var ki maalesef hep bana hep bana. Alışverişe çıkınca çıldırıyorlar. Zengin olan insanlardan biri bir gün içerisinde sadece kıyafetleri için 600 bin lira harcıyor. Neden! bu kadar harcama yaparken hiç mi görmüyorsunuz etrafınızda ki masum, gariban insanları. Ne kadar adaletsiz bir dünya. Tabi ki kimsenin kazancında değiliz. Ama ne var bir günde yoksul insanları görseniz. Kaba bir tabir olacak ama çıkarın artık şu at gözlüklerini. En azından yavrucaklar için...

Ne kadar zordur değil mi hayatla mücadele etmek.Pes etmeden, keşkelerin olmadığı bir hayat... Bir bakarsın sokaklarda oyun oynayan bir çocukken, birde bakarsın yıllar bir güne sığmış ve geçivermiş. Çok şaşırırsın ne çabuk geçti. Daha dün gibi hatırlıyorum, kaldırım taşında otururken güneşten gözlerimi kısarak etrafıma bakıp, ne oynasam diye düşünürken. Birde bakıyorum şimdi gözlerimde geçmişe dair izler oluşmuş..